گاه نوشت های یک دانشجو

اگه جامعه ی ما اینقدر داوه به خاظر اینه که آدم داو توش زیاده

جامعه ای جوان ها و حتی آدمای مسنش شب و روز دنبال اینن که زیبایی های ظاهری شونو به رخ بکشن ، جامعه ای که مردمش یک هزارم وقتی که به آرایش کردن اختصاص میدن ، به مطالعه و تفکر نمیدن ، مدام دنبال اینن که تو رقابت های بیهوده ی چشم و هم چشمی برنده شن و تو این راه کلی خرج های اضافی رو می کنن تا فقط فلانی انگشت به دهن بمونه و حرص بخوره ، چه توقعی میشه ازش داشت؟؟؟؟؟

جدیدا هم که روابط اجتماعی بی نهایت سرد و بی روح شده....طرف نهایت افتخارش اینه که تو آپارتمانی زندگی می کنم که ده ساله همسایه مو نمی شناسم تو این همه سال یه سلام و علیک با هم نکردیم.....خب این یعنی عمق فاجعه....یعنی اوج بیماری جامعه.

انسان ها نیاز دارن که با هم در ارتباط باشن.با هم سلام و علیک کنن از جیک و پوک هم خبر داشته باشن.یه مدت کشورای غربی این طرحو اجرا کردن.یعنی کاری کردن که آدما با هم در ارتباط نباشن آپارتمان ها رو جوری طراحی کردن که آدمو همو نبینن.دقیقا مث آپارتمان های امروزی ما....اما به بن بست رسیدن و خیلی زود به اشتباه بودنش پی بردنش و راه رو برگشتن....اما ما تازه داریم راه نپیموده ی اونا رو میریم.

یادش بخیر قدیما ماها چقدر بازی های فیزیکی داشتیم.با این کارامون مسئولیت پذیری و کار گروهی و روابط اجتماعی مون تقویت میشد.خیلی وقت ها هم دعوا مون میشد ولی دو دقیقه بعدش باز آشتی می کردیم و با این کار یاد می گرفتیم مشکلاتمونو خودمون حل کنیم.

اما الان چی؟؟؟؟؟بزرگترا نمیذارن بچه دو دقیقه از خونه بره بیرون یه هوایی بخوره ، دنیا رو ببینه.....بچه هم به دنیای مجازی و بازی کامپیوتری رو میاره و فقط تمرین تنهایی و خوشونت می کنه.

کاش ما هم خیلی زود به اشتباهاتمون پی ببریم و به قدیما برگردیم.